-this page updated on 14nov2010
 

SILIM
© Neng Maria Teresa M. Evangelista


             SILIM
Neng Maria Teresa M. Evangelista


Lawe ku matingid king aldong paibalag,
Mapupupud makapadurut nang aslag,
Nung atuknang ku mu keyang pamibalag,
Ing dulum tuknang na sanang miraragdag.

Antimo ing bie, e ku mu rin apigil,
Inawa ning pusu sig’radung makitil,
At sikanan ku sulung yang magigitil,
Alang tuknang, kapupusan makarikil.

Ing tepangan ku a sadiang makasulud,
Ditak-ditak lulubak na’t mapupupud,
Pane manimuna masias kung galudgud,
Ditak-ditak lalagitik ne tulatud.

Dulum ning bengi tajimik yang manuyab,
Mata kung matundu, king tundu mesabsab,
Painang katawan mananabung sinayad,
Mainawa’t matudtud anting alang patad.

Misan pa, dakpan ko ding bulan at tala,
Ban tudtud ku den paninap at pagasa,
Karing rejas ning bie e na migising pa,
Nune nung nu ing aldo e ne magpalya.


            EVENING
By Maria Teresa M. Evangelista


My constant eyes watching at the sunset,
The scattered rays around it are waning,
I can’t stop its fall, my only regret, 
Or else darkness can stop from increasing.

Like this life, I too can’t stop from going,
My heart I can not teach to keep breathing,
And my strength I can not stop from ebbing,
Stop nothing, all will course to an ending.

The bold courage I used to be clothe with,
Little by little, loosening, fading,
So with my hard backbone that always lead,
Little by little, creaking, withdrawing.

And so quietly night and darkness yawn,
My sleepy eyes being eaten by sleep,
My tired weakling body now sinking down,
Shrinks for rest, as if in a slumber deep.

Once more, I’ll catch-up at the moon and stars,
To give my sleep a beam of hope and dreams,
That I shall not wake behind life’s dark bars,
But where the sun shall rise in endless beams.